Łyżwiarstwo synchroniczne to zespołowa odmiana łyżwiarstwa figurowego. Powstała w połowie XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Pierwsze występy drużyny łyżwiarskiej odbywały się w przerwach meczów hokejowych i były rodzajem rozrywki dla kibiców niezwykle popularnego w USA hokeja. Te bardzo widowiskowe pokazy szybko znalazły swoich zwolenników, a organizujące je drużyny postanowiły ze sobą rywalizować w specjalnie organizowanych zawodach.
Obecnie to bardzo poważna dyscyplina sportu dla której co roku organizowane są mistrzostwa świata. W wyczynowych kategoriach zespoły łyżwiarzy składające się z 16 zawodników (głównie dziewcząt, ale nie jest to formalne ograniczenie) prezentują dwa programy taneczne, krótki i dowolny, składające się z kilkunastu obowiązkowych elementów. Ze względu na sporą liczbę łyżwiarzy nie zobaczymy tu skoków z wieloma obrotami, jest to raczej układ taneczny w ramach którego prezentowane są różne figury, piruety, podnoszenia czy spirale. Istotą dyscypliny jest idealne zsynchronizowanie łyżwiarek i łyżwiarzy prezentujących na lodowisku swoiste krótkie przedstawienie do muzyki w pięknych strojach i scenicznym makijażu.
Od kilku lat środowisko łyżwiarstwa synchronicznego bardzo mocno pracuje nad wprowadzeniem dyscypliny do kategorii sportów olimpijskich. Światowy poziom w dyscyplinie wyznaczają drużyny fińskie, rosyjskie i amerykańskie. W 2018 roku Polski Związek Łyżwiarstwa Figurowego powołał juniorską Kadrę Narodową w łyżwiarstwie synchronicznym, którą nieprzerwanie tworzy zespół Ice Fire Junior z klubu SKF Iceskater Gdańsk.